این پروژه در فستیوال جهانی معماری بارسلونا در سال ۲۰۱۰ در بخش مجتمع های مسکونی، در میان پروژه های منتخب قرار داشت.
زمین این مجتمع، باغ قدیمی تقریبا خشک شده ای بود که به کدخدای ده ونک تعلق داشت.
ایده اصلی طراحی، براساس بازآفرینی قالب خانه-باغ شکل گرفت. طراحان این پروژه تصمیم گرفتند تا برخی از درختان خشک شده را حفظ کنند و خانه ها را کنار این درختان و حول یک حیاط مرکزی تعبیه کنند. خانه ها از هم جدا شدند، بطوریکه هرکدام، از سه یا چهار وجه خود امکان نورگیری و تهویه دارند.
این تمهیدات در کنار تنوع فضا، نقشه و مساحت خانه ها( از ۶۰ تا ۲۰۰ متر مربع) همگی با هدف ایجاد یک محله کوچک به کار گرفته شدند. با ایجاد سه سازه مجزا با داربست چوبی در جلوی نمای هر خانه، یک حیاط معلق شکل گرفت که جایی است برای پرورش گیاهان و پرندگان و قرار دادن مجسمه های کبوتر، که نگهداری از آن ها در محله قدیمی ده ونک بسیار مرسوم بوده است.
طراحان این پروژه، این عناصر را برای زنده کردن خاطره ها در کنار سرشاخه های درختان خشک باغ قدیمی و گیاهان بالارونده بومی منطقه به کار گرفته اند. سطوح این حیاط ها به جای مصالح بنایی، با صفحات فلزی سوراخ دار پر از سنگریزه ساخته شده اند تا از نظر شهرداری جزو تراکم محسوب نشوند.
